Η μυρωδιά της ναφθαλίνης πλημύρρισε τα αστικά λεωφορεία της μεγαλούπολης καθώς οι γιαγιάδες βγάλανε τα γουνοπαλτό τους από τις νάυλον θήκες. Πριν λίγες μέρες φορούσες ακόμη καλοκαιρινά ρούχα και το απότομο κρύο σε κάνει να στέκεσαι κάπως μαζεμένος, σαν σε στάση άμυνας. Και τότε είναι που χρειάζεσαι επειγόντως μία δόση οικειότητας για να σε βοηθήσει στην προσαρμογή. Γιατί για μία ακόμη χρονιά από τα τόσα χρόνια που βρίσκεσαι στην ίδια χώρα αιφνιδιάζεσαι από τα παιχνίδια του θερμομέτρου, λες και ο χειμώνας σε επισκέπτεται για πρώτη φορά. Αν προσπαθήσω να κάνω κάποιου τύπου στατιστική παρατήρηση, όταν μπαίνει ο χειμώνας συνήθως ξεθαύω…

Νομίζω πως αυτοί που αγαπούν την μουσική θα καταλάβουν τι εννοώ "έρωτα" για κάποιο τραγούδι ή ακόμη και ολόκληρο άλμπουμ. Καμιά φορά όταν ακούς για πρώτη φορά ένα κομμάτι, νιώθεις μια ξαφνική ταχυκαρδία, μια ανυπομονησία να το ξανακούσεις, να αναλύσεις ότι μουσικό χρώμα έχει ή ότι αίσθημα σου ξυπνάει, να το λιώσεις στα ηχεία σου ή στα ακουστικά σου μέχρι να το κάνεις "κτήμα" σου και μετά να το ξεπεράσεις για κάποιο άλλο. Αλλά να το αγαπάς για πάντα.

Λένε πως ποτέ δεν ξεχνάς τον πρώτο σου έρωτα. Αυτό ισχύει. Ήμουν γύρω στα 6-7 και είχα δύο κολλητούς. Όταν βρισκόντουσαν…

Συναισθηματικά φορτισμένος ρεαλισμός, στίχοι αυτοκριτικοί, κάθε κομμάτι του album ξεχωριστή μονάδα αλλά σε απόλυτη συνοχή νοήματος υπό την στέγη ενός ενιαίου κλίματος. Με το τελευταίο album τους, “The Suburbs”, οι Arcade Fire δεν μας απογοητεύουν και για να είμαι ειλικρινής, κάπως προκατειλλημένα δεν το θεωρώ εύκολο για αυτήν την μπάντα να μας απογοητεύσει καθώς παίρνω την εντύπωση ότι και οι ίδιοι δεν αντιμετωπίζουν καθόλου “εύκολα” την μουσική τους. Με ανάλαφρη και κάπως ρετρό αισθητική μοιράζονται μαζί μας την προσωπική καταθετική τους αφήγηση. Διάσπαρτες επαναλαμβανόμενες λέξεις χτίζουν τους τοίχους των “προαστίων” (the suburbs= τα προάστια). Η ρετρό τους διάθεση ξεφεύγει από…

Η ακρόαση του νεοκυκλοφορημένου album του Kappa "Sack of Dreams" επιβεβαιώνει ότι η 60s ψυχεδελική αισθητική που αντιλαμβανόμαστε ήδη με μια πρώτη ματιά στο artwork του album έχει έντονη την παρουσία της και στα δέκα κομμάτια του. Το μουσικό μονοπάτι που επέλεξε να ακολουθήσει ο δημιουργός το υποστηρίζει χωρίς μουσικές υπεκφυγές και με μία πολύ προσεγμένη παραγωγή (συνεργάστηκε με τον γνωστό στον χώρο Νικόδημο Τριαρίδη, Run Devil Run). Ως επί το πλείστον τα κομμάτια χρωματίζονται από γλυκά ακόρντα και αισιόδοξες μελωδίες, δημιουργώντας μια γλυκόπικρη αίσθηση νοσταλγίας. Παραμένει παρόλα αυτά επίκαιρο μουσικά, μια κυκλοφορία που αν έφτανε στα «αυτιά» του διαμορφωτή…

Θέλουν πόλεμο και τον διεκδικούν προελαύνοντας με συνοδεία τους γιγάντια ιαπωνικά τύμπανα, χορωδίες, εντυπωσιακά μπρούντζινα και πλήθος άλλων μουσικών όπλων, υπό την στρατηγία μιας άψογης παραγωγής. Ο ήχος τους είναι σαν να πηγάζει από τα αγωνιώδη ένστικτα των πολεμιστών μιας αρχαίας φυλής που στην πορεία συμπαρέσυρε όλη την μουσική κουλτούρα, παίρνοντας ως λάφυρα στοιχεία από ορχηστρική κλασσική μουσική, folk, dubstep και ούτω καθεξής, φτάνοντας μέχρι το σήμερα για να εκμεταλλευτεί την εξέλιξη της μουσικής τεχνολογίας, που σαν αλχιμιστής φτιάχνει ένα αριστοτεχνικής συνοχής κράμα. Στο δεύτερο της άλμπουμ, η μπάντα παίζει με την λιτότητα και τον θόρυβο, φτιάχνοντας γενναία μουσική, που…

Θεσσαλονίκη 23/01/2009, Block33.

Aρχικά δεν θα ήταν πρέπον να παραλειφθεί μία μικρή αναφορά στην μπάντα που άνοιξε την συναυλία, τους Coin, μία μπάντα με πάντα ενδιαφέρουσα και διατρητικά (και όχι διακριτικά) απόμακρη και ηλεκτρισμένη σκηνική παρουσία. Μία εισαγωγική παρουσίαση των Stranglers θα ήταν περιττή καθότι δύσκολα κάποιος που ακούει μουσική να μην γνωρίζει μία από τις μακροβιότερες μπάντες, με πλήθος επιτυχιών τους να φιγουράρουν στα UK charts ανά τα χρόνια και τα τραγούδια τους να ακούγονται διαχρονικά. Όταν πας σε μια συναυλία μιας μπάντας σαν τους Stranglers ξέρεις πάνω κάτω τι θα ακούσεις και τι θα δεις. Ο λόγος που…

Συχνά συναντάω ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο πικρίας όταν μιλάω με τοπικές αγγλόφωνες μπάντες, όπως και όταν διαβάζω συνεντεύξεις τους. Αυτή η πικρία πηγάζει από την ποιότητα του ελληνικού κοινού, την έλλειψη αξιόλογων χώρων για συναυλίες, το ασύμβατο του βιοπορισμού με την μουσική “καλλιτεχνία”. Δεν θα κρύψω πως σε παλαιότερους καιρούς ήμουν και γω μία από τους “γκρινιάριδες”. Σύντομα όμως αυτή η αυτιστική μιζέρια με κούρασε κι έτσι σταμάτησα να εθελοτυφλώ μπροστά στις αιτίες. Η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή είναι σάπια από τα θεμέλια. Ως υποστηρίκτρια της τοπικής σκηνής, με κάθε καλή διάθεση, θα γράψω σε δεύτερο πρόσωπο, βάζοντας απέναντι τους φίλτατους δημιουργούς:…