Lunes 15 Feb 2010, 12:25
Fri 12 Feb – Lee Fields & The Expressions
Soul. Pure, authentieke soul. Daarvoor moest je afgelopen vrijdag in Paradiso zijn. Waar de soulzanger-op-leeftijd Lee Fields een glorieuze terugkeer op de Nederlandse podia maakte. En waar de halve zaal verliefd werd op de andere oude man op het podium: Charles Bradley.
Curtis Mayfield had ooit een band die The Impressions heette. Lee Fields heeft The Expressions. "De beste band waarmee ik ooit speelde", vertelt de Amerikaanse soulzanger steevast tijdens interviews.
Maar bij binnenkomst van een nagenoeg uitverkocht Paradiso maakt de introvert spelende groep muzikanten nog niet direct indruk. Dat verandert spoorslags als zanger Charles Bradley zich op het podium vervoegt. Met z'n glanzende rode pak en z'n markante kop is de afro-amerikaanse zanger niet alleen blikvanger, zijn strot blijkt minstens zo imposant als die van Fields.
Dit zou het voorprogramma moeten zijn maar gaandeweg de avond wordt duidelijk dat de begeleidingsband van Bradley dezelfde is als die van Fields. Beide heren wandelen om en om het podium op en af voor een paar liedjes. Een beetje zoals de oude soulrevues, waarbij een backingband een avond lang verschillende zangers en zangeressen bijstond.
De soul van de zwarte mannen op leeftijd is hartverwarmend authentiek. Niks geen synthesizers of nieuwerwets gedoe. Hun rammelende retro-sound komt recht uit het hart. En uit gitaren met enorme zilveren krulsnoeren, een bescheiden drumstel en een kleine maar ijzersterke blazerssectie. De seventies zijn vanavond even terug.
James Brown
Hoewel Fields ook wat werk uit z'n Sugarman 3-periode speelt, ligt de nadruk toch op werk van z'n vorig jaar verschenen comeback-album My World. Met het ode-aan-de-vrouwlied Ladies en het James Brown-achtige Money i$ King als twee van de hoogtepunten. Die laatste is een midtempo groove die aan alle heupen in de kerk trekt, terwijl Lee Fields met ferme uithalen kreunt over het slijk der aarde. "Iedereen wil van me weten waarom ik dit nummer schreef", vertelt de zanger vanachter een grote spiegelbril. "Ik ben geen geldwolf. Maar vertel me, wat kun je in deze wereld zonder geld?"
Fields heeft de juiste combi van rauwheid en snik in zijn stem en vanavond bovendien de beste liedjes. Toch herinneren we ons na vanavond vooral Charles Bradley. Vanwege z'n aandoenlijke danspasjes, vanwege z'n nederige dankbaarheid naar iedereen die voor hem juicht maar vooral vanwege de enorme smart in z'n doorleefde gezicht. Zelden iemand gezien die tegelijkertijd zoveel verdriet en liefde uitstraalde op het podium. Fields staat komende zomer op North Sea Jazz. Laat 'ie behalve de Expressions alsjeblieft ook Charles Bradley meenemen.