Lunes 21 Nov 2011, 10:01
De laatste editie van Lowlands lieten ze een goede indruk achter in Nederland. Afgelopen week speelde Dry the River in een bomvolle Bitterzoet in Amsterdam. Wat op de poster op de deur aankondigd wordt als een mix van Damien Rice en Mumford & Sons belooft wat te worden. In de rij voor de deur wordt er tussen indieliefhebbers druk gediscussieerd over wat ons deze avond te wachten staat. “Ze zijn al doorgebroken in Engeland maar, niemand hier kent ze.”
Exact om 21.00 breekt Dry the River het gigantische rumoer van de enorme hoeveelheid mensen die zijn komen opdagen. Het startschot is afgegeven en de heren barsten los met de nieuwste single “No Rest”. Zonder introductie of intro rolt de hit met de fijne meezinger ‘I loved you in the best way possible’ als een vloedgolf de zaal in. Ze spelen zuiver, heerlijk, geweldig. Het publiek voelt de energie aan en beantwoorden met luidkeels applaus. Het gitaarwerk doet sterk denken aan de Editors en de meerstemmige folkzang aan een andere sensatie van 2011, namelijk Fleet Foxes.
Het standaard clubje van zanger, gitarist, bassist en drummer wordt aangevuld met een violist. Eentje die zijn klank niet verliest in overstemmed gitaargedruis. Het akoestische spel en de aparte stem van Peter Liddle komen prachtig tot zijn recht in de kleine zaal. Het sluike blonde haar van de zanger doet denken aan Kurt Cubain, juist vandaag toen het album Nevermind twintig jaar geleden uitkwam. De raszuivere stem is een lust voor het oor. Een gedetailleerde beschrijving van de bandleden blijft uit – in eem stampvolle Bitterzoet gevuld met de langste mensen ter wereld ziet onze kleine reporter niet zo veel. Tussen al het volk door spotten we nog net een AC DC shirt bij de bassist, een verwijzing naar het genre dat de band ooit speelde.
Het praatgrage indiepubliek lijkt geen ruimte te bieden aan de met emotie beladen ballads in de setlist, de zaal blijft rumoerig. Dry the River is echter niet te temmen; in een eigen wereld, spelend als één wanen we ons in een veel grotere zaal dan we zijn. En het is te merken hoe weinig het ze kan schelen: “You dont have to listen to our shit, but you can wear our shirts.” Spelen met het publiek is ze niet onbekend; alle handen gaan een moment de lucht in, met hier en daar een pols vol met Lowlandsbandjes, voor een foto die de gitarist maakt.
De set voelt als een constante aanloop naar iets groots, ondanks het feit dat ze midden in de set qua energie even inzakten. De band met hitpotentie heeft nog geen meezingers in het vooruitzicht, op een enkele fan na die van achterin de zaal zin voor zin “New Ceremony” meeschreeuwt. De hardere nummers komen live beter tot zijn recht, met uitzondering van het nummer “Weights and Measures” dat volledig akoestisch ingezet wordt (zonder microfoon ook) en later uitmond in keiharde indie. De eerdere vergelijking naar Mumford and Sons en Damien Rice is vrij onterecht , de toevoeging van een violist en de lijzige meerstemmige folkzang lijken in de verste verten niet op andere bands. Dan nog eerder een ruige variant van Fleet Foxes of Band of Horses.
Een krap uurtje biedt meer dan genoeg tijd om de bezoekers zich af te laten vragen of ze zojuist een band hebben gezien die op het punt van doorbreken staat. Dry the River drijft op een golf van potentie die nodig uitgewerkt moet worden. Zodat we ze de volgende keer in volle glorie in Paradiso mogen aanschouwen.